او خود را آزاد و رها می داند، مگر اینطور نیست؟ مگر نام این میدان آزادی نیست؟ فکر می کنم که نه... این فقط یک نام است.
ما در میان واژه ها گم شده ایم، در میان تفاوتهای انسانی، در میان این بیابان بزرگ به نام جهان. جهانی که پس از قرن‌ها تلاش برای روشنایی آن، حالا خود را در جنگلی تاریک از آن می بینیم. جنگلی که به شهرهای بزرگ و دور افتاده تقسیم گردیده، شهرهایی که دیگر از انسانیت تهی شده اند.
دنیای ما چنان پیچیده شده، چنان از هم دور افتاده ایم که وجود سیقیل، دختر فرانسوی آفریقایی تبار، در میدان آزادی تهران -که به معنای رهایی است- توجه همه را جلب نموده، چرا که او رنگی متفاوت دارد.
با خود فکر می کردم که چطور انقدر از هم دور شده ایم، چرا ما انسان ها برای یکدیگر تفاوت داریم، این تفاوت را چه کسی در ذهن ما ایجاد نمود؟ چرا مرزها را بستیم که یکدیگر را کمتر ببینیم؟ ما چرا زندگی را برای خود سخت کرده ایم؟
چرا جهان را به چند کشور تقسیم کردیم؟ چرا آن را یکی نمیکنیم؟ ما باید دوباره به دستاورد خود نگاه کنیم، به جهانی که همه خود را در آن روشنفکر می بینیم، اگر این جهان، جهان روشنفکرهاست، پس چه کسی آن را به این روز درآورده؟
تا کی ادامه خواهد یافت، تا کی ما انسان ها بلای جان یکدیگر خواهیم بود، تا کی جنگ و نفرت را در قلب خویش پرورش خواهیم داد؟ این مردم دیگر عشق را حس نخواهند کرد، نفرت تمام وجودشان را فرا گرفته است و من دیگر احساس خفگی می کنم، دیگر نفس نمی کشم... تاریخ را که ورق می زنم جنگ و خشونت از آن می چکد، جهانیان اما حالا هریک به تاریخ خود افتخار می کنند، من هم همینطور؛ اما چه چیزی تاریخ را افتخارآمیز ساخته است؟ ما فقط یکدیگر را کشته ایم، اسلحه ها را ساخته ایم، دین ها را ساخته ایم و حالا توسط آنها یکدیگر را سرکوب می کنیم. دین ها از ما چه میخواهند؟ آیا آنها چیزی را جز صلح و عشق برایمان می خواهند؟ یا آنها آمده اند که سرنوشت ما را سخت نمایند؟ من که چنین فکر نمی کنم، آنها حتما در ابتدا با صلح بنای خود را ساخته اند.
گاهی حس می کنیم که باید از این شهر، کشور و جهان فرار کنیم، این چه حسی است که ما در خود ساخته ایم؟ آیا ما نباید دستهایمان را دوباره بگیریم و عاشق شویم؟ آیا ما نباید دوباره صلح را بسازیم؟ آیا ما نباید جهان خود را از نو بسازیم؟
دستهایت را به من بده، بیا تا دوباره با هم همه چیز را از نو بسازیم هم‌نوع من...
تگ ها
azadi
azaditower
freedom
humanity
iran
loneliness
photography
tehran
travel
world
بارگذاری دیدگاه ها