الهه نمک، جزیره هرمز، ایران

گاهی با خود می اندیشم، که چرا باید حس کنم اینجا تکه ای از میهن من است؟ با خود می اندیشم که چرا جهان نباید "یکی" باشد، چرا جهان به چند بخش به نام کشورها تقسیم شده؟ اما از طرفی دیگر می اندیشم، خب اگر اینطور نبود حرص و طمع بعضی از افراد باعث افزایش سرعت نابودی جهان می شد. گاهی "نژادپرست" خوانده می شوم، من اما خود نام آنرا "میهن پرستی" می نامم. من در اینجا یعنی "الهه نمک" جزیره هرمز بسیار احساس خانه می کنم، تکه ای از بهشت... حس می کنم این خاک مال من است. این کوه های رنگارنگ و گنبدهای نمکی مال تمام ما ایرانیان است، اینجا هر ایرانی احساس امنیت می کند، اگرچه دشمن در خانۀ ماست اما این امنیت همیشه در قلب ما ریشه کرده است. امنیتی که هیچ کجا در جهان به آن دست نخواهیم یافت. ناگفته مانده است که این خاک ها هر روز کم و کمتر می شوند، کجا میروند؟ مشت مشت توسط ایرانیان کاسته می شود یا با کامیون صادر می شوند؟ در ادامه خواهیم دید.

نمایش در اینستاگرم ⇒